...keep on running...

„Cały tydzień rzeczywiście był taki trochę wypoczynkowy. Na pewno się to przydało, bo po ostatnim weekendzie byłem naprawdę zmęczony. Ale wygląda na to, że udało się zregenerować siły na bieg w warszawie :). Cieszę się też, że dobrze oceniłem swoje możliwości, miałem plan na bieg, który realizowałem i udało mi się osiągnąć założony cel. Szczerze powiedziawszy to przed startem miałem trochę tremę, czy dam radę zrobić 1h45, czy może powinienem raczej celować w czas pomiędzy 1:45 a 1:50… Ale po pierwszych 10km byłem spokojny o złamanie 1:45. Co prawda do życiówki zabrakło wiele, ale wtedy byłem prawie o 20kg lżejszy. Czas chyba zacząć zwracać większą uwagę na odżywianie. Dla porządku podam jeszcze, że w tym tygodniu nabiegałem w sumie ponad 44km :).”
Maciek – czas: 1:43:XX netto

„brutto: 01:45:XX
netto: 1:44:XX Było ok do 20 km, kiedy zaczęła boleć łydka, więc trochę dałam ciała.
Ale ogólnie ok- do 18 km w ogóle nie czułam zmęczenia-więc dzięki za te cholerne kilometrówki:)
Generalnie: dziękuję!
Pozdrawiam,
Ola”

Piotr,
taka ocena bardzo cieszy, chyba tylko po biegu w Pile tak wysoko mnie
oceniłeś. :)
Bardzo zależy mi na tym, aby przełożyło się to na start w Dębnie. I
nie chodzi o rezultat, a bardziej o formę na trasie i dyspozycję na
mecie. W niedzielę był dobry dzień do biegania, czułem to od startu. I
jest to chyba odczucie, na które nie mam wpływu. Dyspozycja dnia
wynikająca z poziomu wytrenowania, zmęczenia/świeżości, pogody,
biotytmu itp. Chciałbym, aby i 10 kwietnia się powtórzyła.
Maciek - trening przed maratonem w Dębnie

Biegając na planach Suchego, biegałem zdecydowanie bardziej rozsądnie niż latem (wtedy czując gaz na treningach biegałem zdecydowanie za szybko, co nie miało odzwierciedlenia w jesiennych startach). Było dużo drugiego zakresu, siły biegowej, rytmów. Po za tymi ostatnimi nie biegałem praktycznie nic szybkiego (najszybszy odcinek to 2km po 03:30 i to był taki tylko jeden!).
Piotr - trening przed maratonem w Paryżu 01:32:09 (netto 01:22:53) 

[...]Gdzieś około 16km był zbieg do tunelu, to bolało chyba najbardziej. Zazwyczaj strasznie lubię gdy na trasie są różnie zbiegi , umiem wtedy się „puścić” i jest to czas na mały odpoczynek. Tym razem był to tylko z kroku na krok większy ból. Pozostały już niecałe 4 km biegu. A ja cały czas modliłam się żeby nogi przestały kuć. Na szczęście na swojej drodze spotkałam chłopaka, któremu sporo zawdzięczam. A był nim jak się okazało przyszły triathlonista ( który będzie debiutował w Suszu) biegł w czerwonej koszulce z napisem na plecach TRI-Saucony Rumia. Piotrek Suchenia bo tak nazywa się mój zbawiciel dociągnął mnie na metę. Dogonił mnie przed 18km kiedy widział, że dogania mnie Litwinka postawił mi pomóc kazał wskoczyć na plecy, czasem nawet go poganiałam ale każdy wzrost tempa wiązał się z natychmiastowymi kurczami. Piotrem wtedy mi odbiegał ale kiedy widziała, że zostaje z tyłu zwalniał i mnie mobilizował. Na 3km przed metą dogoniła mnie mistrzyni Litwy w półmaratonie, którą też prowadził jakiś chłopak. Ja już traciłam głowę, nie chciałam jej puścić ale też bałam się o swoje nogi. Suchy uratował mi wtedy życie. Krzyczał do mnie, że nie mogę się jej dać, że ona jest słaba, że jeszcze to już końcówka że jestem silna że nie mam myśleć o bólu. Dało mi to dużo siły i na ostatnim kilometrze dodawał mi sił. Na niespełna 500m do mety zaczęliśmy finiszować, odbiegłam Litwince a na ostatnich 200m kiedy zobaczyliśmy zegar i że zbliża się 1h 15’ dołożyliśmy jeszcze do pieca. Udało się pobiec poniżej godziny piętnastu. Na mecie zameldowałam się z czasem 1h14’51” który dał mi 6 miejsce w śród kobiet a 37 w open [...]

źródło: www.agnieszkajerzyk.pl